Przez dobrą moc Twą, Panie, otoczony, przeżywać mogę każdy dzień i rok. Wiernością Twoją jestem pocieszony, wiem, że mnie wiedzie Twej miłości wzrok.
Niech strzeże nas Bóg, w opiece ma Bóg, po drogach naszych prowadzi! bądź wodą, daj chleb w pustynne dnie, błogosław nas już na co dzień. bądź wodą, daj chleb w pustynne dnie, błogosław nas już na co dzień.
Stałe części Mszy Św. (niektóre z nich są znane także w liturgii protestanckiej)
Tekst Marcina Lutra na bazie Psalmu 46; nazywany „hymnem Reformacji”: „Warownym grodem jest nasz Bóg, Orężem nam i zbroją. Wybawia On ze wszelkich trwóg, Co nas tu niepokoją! Stary, chytry wróg Czyha, by nas zmógł; Swych mocy złych rój Prowadzi na nas w bój, Na ziemi któż mu sprosta?”
Gregoriański hymn z IX wieku adresowany do Ducha Świętego „O Stworzycielu Duchu, przyjdź, Nawiedź dusz wiernych Tobie krąg, Niebieską łaskę zesłać racz, Sercom co dziełem są Twych rąk.”
Pieśń Augusta Freyera; „Upadnij na kolana, ludu, czcią przejęty, Uwielbiaj swego Pana: Święty, Święty, Święty…”
„Święty Boże, Święty mocny, Święty a Nieśmiertelny Zmiłuj się nad nami…”
Słuchaj, Izraelu, słuchaj moich słów, Słuchaj, Izraelu, co zamierza Bóg. Z Maryi Dziewicy narodzi się Syn, Zbawca świata, Odkupiciel, Jezus Chrystus Król.
Piękna pieśń pasyjna liturgii ewangelickiej autorstwa Ignacego Marcelego Komorowskiego (ucznia A. Freyera). Przekładu z czeskiego (Leškuv zpěvnik, 1796) dokonał ks. Edmund Schultz. W „Śpiewniku Ewangelickim” jest to pieśń nr 149.
O, Głowo uwieńczona cierniami, pełna ran. Ach, jakżeś krwią zbroczona, jak strasznie cierpi Pan. O Głowo mego Boga, pokłony składam ci. Tyś sercu memu droga, bądź pozdrowiona mi.
Na krzyżum przelał krew Skonałem pośród mąk, byś wieczny żywot miał z przebitych Moich Rąk Jam Swej nie szczędził Krwi a Ty, co dałeś Mi?
„Ludu mój ludu cóżem ci uczynił W czemem zasmucił albo w czem zawinił Jam cię wyzwolił z mocy Faraona A tyś przyrządził krzyż na me ramiona”
Jezu Chryste, Panie miły, O Baranku tak cierpliwy, Wzniosłeś, wzniosłeś na krzyż ręce Swoje, Gładząc, gładząc nieprawości moje.
Grzechu moc dręczy lud zaślepiony, Pociesz, ach pociesz naród strapiony. Weź mnie na nowo w swe zmiłowanie: Królu i Panie! Królu i Panie!
Cichy zapada zmrok, Idzie już ciemna noc. Zostań, zostań, wśród nas, Bo już ciemno i mgła. Zostań, zostań, wśród nas, Tak jak byłeś za dnia.
Bardzo stara pieśń wielkanocna. Znana i śpiewana w różnych Kościołach chrześcijańskich. Jej historia nie jest prosta do opisania. Z grubsza prawdopodobnie było tak: Może było tak, może inaczej. Pieśń ma niejeden…
Być bliżej Ciebie chcę, o Boże mój, Z Tobą przez życie lżej nieść krzyża znój. Ty w sercu moim trwasz, Z miłością Stwórcy ziem Tulisz w ojcowski płaszcz, chroniąc mnie w nim.
„Boże, coś Polskę” — Pierwotny wiernopoddańczy charakter pieśni na cześć „króla polskiego” (rosyjskiego cara Aleksandra) rychło zmienił się w piękną pieśń religijno-patriotyczną.
Będę Cię wielbił, mój Panie, Póki mnie na świecie stanie; Boś mnie w przygodzie ratował, I śmiechów ludzkich uchował.
Bądź mi litościw, Boże nieskończony, Według wielkiego miłosierdzia swego! Według litości Twej niepoliczonej Chciej zmazać mnóstwo przewinienia mego.